Φεβρουάριος 2017
1. Μιλήστε μας για εσάς. Τις σπουδές σας, γιατί ασχοληθήκατε με το θέατρο, ποια είναι η φιλοσοφία σας.
Κατάγομαι από την Μεσσηνία. Σπούδασα στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν καθώς και στην κινηματογραφική σχολής της Ακαδημίας της Νέας Υόρκης. Το θέατρο αλλά και ο κινηματογράφος υπήρξαν αναγκαία μορφή έκφρασης το πρώτο με τον λόγο και το σινεμά με την εικόνα. Φυσικά τη μεγαλύτερη σπουδή μου αποτελούσε και αποτελεί η παρατήρηση του ανθρώπου μέσα από τα ταξίδια, τα μουσεία, τα βιβλία , την μουσική. Δεν πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να λύσει τα προβλήματα αλλά μπορεί σίγουρα να επηρεάσει το κοινό ν’ αφουγκραστεί για το τί συμβαίνει γύρω του, να νοιώσει και να σκεφτεί. Ο καλλιτέχνης οφείλει πρωτίστως να είναι και πολιτική οντότητα. Δεν έχει το δικαίωμα να μένει σιωπηλός και να επαναπαύεται ήσυχος στην «τέχνη» του. Το θέατρο ως μορφή τέχνης μας δίνει την δυνατότητα να ενωθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να αισθανθούμε μαζί μια αλήθεια.
2. Μιλήστε μας για τη συγκεκριμένη παράσταση.
«Τα Απομνημονεύματα» είναι μια σκηνική δοκιμή πάνω στο χειμαρρώδες έργο του Μακρυγιάννη. Προσπάθησα με την θεατρική διασκευή να υπάρξει μια βασική ανθολόγηση μέσα από τα πιο σπουδαία κομμάτια του έργου που παρουσιάζουν μια καταγραφή της ιστορίας της Ελλάδας εστιάζοντας κυρίως μετά την επανάσταση. Ο Μακρυγιάννης μιλά για τις γνωστές παθογένειες που ταλανίζουν τον Έλληνα 200 χρόνια τώρα και την σκληρή διαπίστωση ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση του τόπου από τους δυνάστες του (ντόπιους και ξένους) δεν έχει ακόμα τελειώσει :
«…σ αὐτείνη τὴν γῆς ὁποῦ ζυμώσαμεν μὲ τὸ αἷμα μας θέλουν τώρα νὰ μᾶς θάψουν ἀδίκως καὶ παράωρα ὅσοι μᾶς κάναν σίγρι ἀπὸ μακρυά, ὅταν κιντυνεύαμεν. Μᾶς πῆραν τὴν ματοκυλισμένη μας γῆς, τὴν ἀγόρασαν ἀπό ῾να γρόσι τὸ στρέμμα, καὶ βάλαν ἐμᾶς μὲ τ᾿ ἀλέτρι καὶ τραβοῦμεν τὸ γενὶ…»
Στην παράσταση ό ήρωας είναι ένας απόκληρος, φτωχός , πρόσφυγας στον τόπο του, ζητιάνος σχεδόν και βρίσκεται στη σκηνή μόνο με τα «Απομνημονεύματα» τα οποία και γράφει μυστικά σαν να επιθυμεί να τ’ αφήσει ως παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους. Ο λόγος του είναι συγκινητικός αλλά θυμωμένος και πάντα επαναστατικός και οδηγεί στην κάθαρση. Ο συνεχής του αγώνας αποτελεί πηγή έμπνευσης ειδικά σε αυτούς τους σκληρούς μνημονιακούς καιρούς του εθνικού ξεπουλήματος.
Η μουσική επίσης που παίζεται ζωντανά από την Σύλβια Κουτρούλη (Νέϋ , ταμπουράς & πολίτικο λαούτο) έχει φτιαχτεί ειδικά για την παράσταση με βάση την ελληνική παραδοσιακή και ανατολίτικη μουσική.
3. Το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης
Η τέχνη είναι καθρέπτης της ζωής. Ναι, σίγουρα υπάρχει μια πληθώρα παραστάσεων αλλά πόσες από αυτές είναι πραγματικά ποιοτικές και εξυψώνουν τον θεατή; Στις μέρες μας βλέπουμε δυστυχώς ότι ο και πολιτισμός τείνει να καταντήσει μια ιδιωτική υπόθεση. Σταδιακά θα περάσουν εθνικά θέατρα, κρατικά φεστιβάλ, μουσεία, βιβλιοθήκες στους ιδιώτες και όλα αυτά με το πρόσχημα της πτώχευσης αφού το κράτος δεν θα μπορεί να ξοδεύει για πολιτισμό παρά μόνο για τους τόκους σε δανειστές. Σκοπός τους φυσικά είναι και ο πλήρης έλεγχος της σκέψης του κόσμου. Τα έχουμε δει ήδη όλα αυτά και αλλού όπου δηλαδή πέρασε το ΔΝΤ. Οι καλλιτέχνες οφείλουν ν’ αντισταθούν και να ενωθούν. Μόνο ενωμένοι θα μπορούμε να υπάρξουμε. «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ» μας λέει ο Μακρυγιάννης.
4. Σκέψεις και σχέδια για το μέλλον. Τι σκοπεύετε να κάνετε καλλιτεχνικά;
Επιθυμώ να ασχοληθώ πολύ σύντομα με το συναρπαστικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου». Μια θεατρική μεταφορά για τρεις ηθοποιούς και 2 μουσικούς. Ίδωμεν…
1. Μιλήστε μας για εσάς. Τις σπουδές σας, γιατί ασχοληθήκατε με το θέατρο, ποια είναι η φιλοσοφία σας.
Κατάγομαι από την Μεσσηνία. Σπούδασα στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν καθώς και στην κινηματογραφική σχολής της Ακαδημίας της Νέας Υόρκης. Το θέατρο αλλά και ο κινηματογράφος υπήρξαν αναγκαία μορφή έκφρασης το πρώτο με τον λόγο και το σινεμά με την εικόνα. Φυσικά τη μεγαλύτερη σπουδή μου αποτελούσε και αποτελεί η παρατήρηση του ανθρώπου μέσα από τα ταξίδια, τα μουσεία, τα βιβλία , την μουσική. Δεν πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να λύσει τα προβλήματα αλλά μπορεί σίγουρα να επηρεάσει το κοινό ν’ αφουγκραστεί για το τί συμβαίνει γύρω του, να νοιώσει και να σκεφτεί. Ο καλλιτέχνης οφείλει πρωτίστως να είναι και πολιτική οντότητα. Δεν έχει το δικαίωμα να μένει σιωπηλός και να επαναπαύεται ήσυχος στην «τέχνη» του. Το θέατρο ως μορφή τέχνης μας δίνει την δυνατότητα να ενωθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να αισθανθούμε μαζί μια αλήθεια.
2. Μιλήστε μας για τη συγκεκριμένη παράσταση.
«Τα Απομνημονεύματα» είναι μια σκηνική δοκιμή πάνω στο χειμαρρώδες έργο του Μακρυγιάννη. Προσπάθησα με την θεατρική διασκευή να υπάρξει μια βασική ανθολόγηση μέσα από τα πιο σπουδαία κομμάτια του έργου που παρουσιάζουν μια καταγραφή της ιστορίας της Ελλάδας εστιάζοντας κυρίως μετά την επανάσταση. Ο Μακρυγιάννης μιλά για τις γνωστές παθογένειες που ταλανίζουν τον Έλληνα 200 χρόνια τώρα και την σκληρή διαπίστωση ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση του τόπου από τους δυνάστες του (ντόπιους και ξένους) δεν έχει ακόμα τελειώσει :
«…σ αὐτείνη τὴν γῆς ὁποῦ ζυμώσαμεν μὲ τὸ αἷμα μας θέλουν τώρα νὰ μᾶς θάψουν ἀδίκως καὶ παράωρα ὅσοι μᾶς κάναν σίγρι ἀπὸ μακρυά, ὅταν κιντυνεύαμεν. Μᾶς πῆραν τὴν ματοκυλισμένη μας γῆς, τὴν ἀγόρασαν ἀπό ῾να γρόσι τὸ στρέμμα, καὶ βάλαν ἐμᾶς μὲ τ᾿ ἀλέτρι καὶ τραβοῦμεν τὸ γενὶ…»
Στην παράσταση ό ήρωας είναι ένας απόκληρος, φτωχός , πρόσφυγας στον τόπο του, ζητιάνος σχεδόν και βρίσκεται στη σκηνή μόνο με τα «Απομνημονεύματα» τα οποία και γράφει μυστικά σαν να επιθυμεί να τ’ αφήσει ως παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους. Ο λόγος του είναι συγκινητικός αλλά θυμωμένος και πάντα επαναστατικός και οδηγεί στην κάθαρση. Ο συνεχής του αγώνας αποτελεί πηγή έμπνευσης ειδικά σε αυτούς τους σκληρούς μνημονιακούς καιρούς του εθνικού ξεπουλήματος.
Η μουσική επίσης που παίζεται ζωντανά από την Σύλβια Κουτρούλη (Νέϋ , ταμπουράς & πολίτικο λαούτο) έχει φτιαχτεί ειδικά για την παράσταση με βάση την ελληνική παραδοσιακή και ανατολίτικη μουσική.
3. Το θέατρο σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης
Η τέχνη είναι καθρέπτης της ζωής. Ναι, σίγουρα υπάρχει μια πληθώρα παραστάσεων αλλά πόσες από αυτές είναι πραγματικά ποιοτικές και εξυψώνουν τον θεατή; Στις μέρες μας βλέπουμε δυστυχώς ότι ο και πολιτισμός τείνει να καταντήσει μια ιδιωτική υπόθεση. Σταδιακά θα περάσουν εθνικά θέατρα, κρατικά φεστιβάλ, μουσεία, βιβλιοθήκες στους ιδιώτες και όλα αυτά με το πρόσχημα της πτώχευσης αφού το κράτος δεν θα μπορεί να ξοδεύει για πολιτισμό παρά μόνο για τους τόκους σε δανειστές. Σκοπός τους φυσικά είναι και ο πλήρης έλεγχος της σκέψης του κόσμου. Τα έχουμε δει ήδη όλα αυτά και αλλού όπου δηλαδή πέρασε το ΔΝΤ. Οι καλλιτέχνες οφείλουν ν’ αντισταθούν και να ενωθούν. Μόνο ενωμένοι θα μπορούμε να υπάρξουμε. «Είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ» μας λέει ο Μακρυγιάννης.
4. Σκέψεις και σχέδια για το μέλλον. Τι σκοπεύετε να κάνετε καλλιτεχνικά;
Επιθυμώ να ασχοληθώ πολύ σύντομα με το συναρπαστικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου». Μια θεατρική μεταφορά για τρεις ηθοποιούς και 2 μουσικούς. Ίδωμεν…
