Κυριακή, 23 Ιανουαρίου 2011
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ήτο τη 24 Δεκεμβρίου… Άμα αποβιβασθείς εις την ξηράν άνθρωπος υψηλός, καλοφορεμένος, ως σαρανταπέντε ετών, ανοιχτοπρόσωπος… Εβάδιζε με βήμα αβέβαιον εις την παραθαλάσσιον αγοράν ως να μη εγνώριζε πού ευρίσκετο… Ποίας φυλής, ποίου κλίματος ήτο, δυσκόλως ηδύνατο να εικάση τις... Μη βιάζεστε. Όχι, δεν έχουμε μεταφερθεί στη Σκιάθο του 1878, παραμονάς Χριστουγέννων… Εις τον λιμένα της ωραίας νήσου του «αγίου της λογοτεχνίας μας», Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δεν μας ταξιδεύει η μηχανή του χρόνου. Παράσταση παρακολουθούμε και μάλιστα μία από τις παραστατικότερες μεταφορές λογοτεχνικού έργου στο θέατρο. Ηθικός και φυσικός αυτουργός ο Θανάσης Σαράντος. Ο οποίος διδάσκει και ζωντανεύει το κλασικό διήγημα «Ο Αμερικάνος». Στην αχλύ και στο μισοσκόταδο της σκηνής φωτίζεται ένα μεγάλο μυστικό, αυτό της αειζωίας, του βάθους και της αλήθειας του Παπαδιαμάντη, ΄Εργο δύσκολο αλλά και ερωτεύσιμο. Αξιαγάπητο. Ο Θανάσης Σαράντος αποδεικνύει με την εταιρεία Ηθικόν Ακμαιότατον πως για να αρέσεις, για να κερδίσεις τη θέρμη του κοινού δεν χρειάζονται παχιά λόγια, πολυδάπανα λούσα, διαφήμιση. Χρειάζονται θυσίες βέβαια και κόπος και περίσσευμα ψυχής και μελέτη. Κεφάλαια δηλαδή δυσεύρετα, σπάνια. Τον είχα ξαναδεί στο «΄Ενας αριθμός» της Κάριλ Τσέρτσιλ και στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη. Και στα δύο ήταν εξαίρετος. Στον «Αμερικάνο» όμως διαπρέπει με απέρριτα μέσα ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός αλλά και ως καλλιτέχνης. Η αυθεντικά άψογη καθαρεύουσα τον θέλγει και την υπηρετεί με πιστότητα, μόχθο και αφοσίωση. Η ποίηση, ο σαρκασμός, η ακτινοβολία του πεζού λόγου του Παπαδιαμάντη τον γοητεύουν αφάνταστα γι’ αυτό και τα μεταφέρει με δεινότητα στο θεατή. Κατάγεται από τη Μεσσηνία και θυμάται εικόνες τρυφερές, όπως το ξημέρωμα στους εύφορους κάμπους, ένα γέρικο λευκό άλογο, έναν προστατευτικό παππού, το βρεγμένο χώμα. Εικόνες δραματουργικές που θυμίζουν Βυζηινό. Το φλουρί που κέρδισε σε μια βασιλόπιτα όταν ήταν μικρός στάθηκε η αιτία να γνωριστεί με τον κυρ-Αλέξανδρο. Τον «κοσμοκαλόγερο», όπως τον λένε κι αλλιώς. Μια Ρωσίδα δασκάλα στη Νέα Υόρκη όπου σπούδαζε τον προκάλεσε να δοκιμάσει τις υποκριτικές του δυνάμεις. Τα πρώτα του θεατρικά βήματα τα έκανε με τον αγγελιαφόρο των θεών, τον Ερμή, στις αριστοφανικές Νεφέλες. Τα χρόνια των σπουδών του στην Αμερική και στη Γερμανία προσέγγισε την πικρή νοσταλγία που νιώθει ο ξένος, ο έπηλυς, ο μετανάστης. Η ρητορεία, η πόζα, ο θόρυβος, η επιτήδευση, που αποτελούν τα κυριότερα γνωρίσματα της κακής τέχνης σήμερα, λείπουν ολότελα από τη δουλειά του. Για να διηγηθείς μια ιστορία χρειάζονται πρωτίστως οι αγνές προθέσεις και η ευωδιά της χαράς ενός παιδιού. Τότε ανακαλύπτεις το νήμα για να παίξεις τον άνδρα με το μαύρο παλτό και τη βαριά παλαιική βαλίτσα που γυρνά στον τόπο του ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια και αναζητεί την ανθρωπιά του. Τότε αντιλαμβάνεσαι τι συμβολίζει η πράξη του Αμερικάνου που προσφέρει με ευγνωμοσύνη την αγγλική λίρα "ως να ήταν ο λαμβάνων και όχι ο δίδων".
Διαβάστε τη συνέντευξη που ακολουθεί.
Πού γεννήθηκες, από πού κατάγεσαι και κάποιες παιδικές αναμνήσεις που δεν ξεθωριάζουν.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά κατάγομαι από τη Μεσσηνία και μικρός στις διακοπές ταξίδευα με την οικογένειά μου στα χωριά των γονιών μου, τότε που ακόμα υπήρχε η Ελλάδα της φύσης και της αγνότητας των ανθρώπων της που σήμερα χάθηκε -ίσως και για πάντα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, 4 χρονών, τον παππού μου να με παίρνει με το άσπρο γέρικο άλογό του ξημερώματα ενός καλοκαιριάτικου πρωινού για να ποτίσουμε τα χωράφια που ήταν βρεγμένα λες από την πρωινή πάχνη, μια μνήμη τρυφερή, εικόνα βγαλμένη σχεδόν από κάποιο διήγημα του Βυζηινού.
Πότε ένιωσες ότι θα ασχοληθείς με την τέχνη της υποκριτικής;
* Στα 19 μου σπούδαζα στη Νέα Υόρκη αγγλική φιλολογία και παρακολούθησα τυχαία ένα μάθημα υποκριτικής στο HB Studio, ένα καλό τότε εργαστήριο θεάτρου. Παρακολουθούσα απλώς ως ακροατής εκεί. Δίδασκε μια σπουδαία Ρωσίδα δασκάλα τη μέθοδο Stanislavsky και κάποια στιγμή με κάλεσε να συμμετάσχω. Όταν βρέθηκα μπροστά στο κοινό των συμμαθητών μου ένιωσα παραδόξως πολύ καλά. Ένιωσα πραγματικά ελεύθερος σαν να επικοινωνώ πραγματικά με κάποιον φίλο. Όταν γύρισα στην Ελλάδα είδα στην Επίδαυρο την Ηλέκτρα του Ευριπίδη με τη Λυδία Κονιόρδου και με αναστάτωσε η ερμηνεία της. Την πλησίασα δειλά και την παρακάλεσα να με βοηθήσει να δώσω εξετάσεις σε μια σχολή θεάτρου. Εκείνη δέχτηκε. Κάναμε κάποια μαθήματα και πέρασα στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Απέτυχα στις εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου φυσικά.
Ποιοι σε ενθάρρυναν σ' αυτό;
* Στην ουσία κανείς δεν με ενθάρρυνε με ιδιαίτερη ζέση να ασχοληθώ με το θέατρο. Οι δικοί μου μάλλον πίστευαν ότι θα είναι μια χαμένη υπόθεση αλλά εγώ το ήθελα πολύ.
Υπήρξαν δάσκαλοι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου και ποιοι ήταν αυτοί;
Δεν ξεχνώ τις πρώτες μου καθηγήτριεςφιλολόγους στο Λύκειο, που ευτυχώς τους ενδιάφερε το θέατρο. Από εκεί άκουσα πρώτη φορά τα ονόματα του Κουν, του Μινωτή και της Παξινού. Αργότερα στο Αμερικάνικο Κολέγιο όπου συνέχιζα την αγγλική φιλολογία όταν επέστρεψα από τη Νέα Υόρκη μια καθηγήτριά μου, η Αναστασία Λογοθέτη, με γνώρισε αρκετά καλά με τον... κ. Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Την ευγνωμονώ γι’ αυτά τα μαθήματα. Σιγά σιγά κατάφερα να διαβάζω τον αγαπημένο μου συγγραφέα από τα αγγλικά και ολόκληροι κόσμοι γεννήθηκαν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου.
Ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος που υποδύθηκες;
* Ο πρώτος ρόλος μου ήταν βουβός. Ήταν ο Ερμής από τις αριστοφανικές Νεφέλες τότε που έπαιζα με το Θέατρο Τέχνης. Θυμάμαι έπαιζα μισόγυμνος με ένα λευκό σλιπάκι και στους Φιλίππους όπου περιόδευε το Θέατρο Τέχνης είχε τρομερό αέρα και επικρατούσαν γενικώς αντίξοες συνθήκες, συγκεκριμένα καίγονταν τα δάση της Καβάλας. Εγώ θυμάμαι έκανα το άγαλμα του Ερμή και κρατούσα μια αναμμένη δάδα την οποία έδινα στο θείο Λαζάνη που έπαιζε τον Στρεψιάδη. Τουρτούριζα από τον κρύο αέρα. Προσπαθούσα να παραμείνω ακίνητος αλλά την κρίσιμη στιγμή η δάδα μου έσβησε! Ευτυχώς ο ετοιμόλογος Λαζάνης είπε: "Δεν πειράζει Ερμουδάκη μου, θα ανάψω τη δάδα από την Ελλάδα που καίγεται"... Παραδόξως πόσο αληθινό ήταν το αστείο του για έναν καλλιτέχνη σήμερα σε μια Ελλάδα που καταρρέει χωρίς θεσμούς, με οικογενειοκρατία και πλήρη αναξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα!
Πώς άρχισες να μελετάς τον «άγιο της λογοτεχνίας» μας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη;
Υπήρξα τυχερός και γνώρισα τον κυρ-Αλέξανδρο στο δημοτικό όταν κέρδισα για πρώτη φορά το φλουρί στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Το αντάλλαγμα στο φλουρί ήταν τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη αλλά στη νεοελληνική γλώσσα. Στη συλλογή αυτή πρωτοδιάβασα και τον "Αμερικάνο". Αργότερα εκτίμησα απόλυτα τη δύναμη του λόγου του στην αυθεντική μορφή της καθαρεύουσας του Σκιαθίτη συγγραφέα.
Πού έγκειται η διαχρονικότητα του Παπαδιαμάντη;
* Ο Παπαδιαμάντης παραμένει επίκαιρος γιατί δεν ήταν γραφικός. Διατηρεί την οξεία πολιτική του ματιά για τον κόσμο της εποχής του που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Ειδικά τα οργισμένα πολιτικά του κείμενα είναι σημερινά. Έγραφε το 1896, έτος των πρώτων αναβιωμένων Ολυμπιακών της Αθήνας. "Τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος". Είχε το θάρρος και την εσωτερική δύναμη να στηλιτεύει τους Έλληνες πολιτικούς για κομπίνες, λοβιτούρες, εξυπηρέτηση "δικών" τους, για επιδιωκόμενες εργολαβίες μεγάλων έργων. Δεν ξεχνάει να επικρίνει τα αιώνια ελαττώματα του Έλληνα, όπως ο ξενισμός και ο πιθηκισμός του. Στο μυθιστόρημα "Οι έμποροι των εθνών" αναφέρει μεταξύ άλλων: ..."H όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου... Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των...".
Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη «Ο Αμερικάνος», το οποίο και παρουσιάζεις στη σκηνή σε δική σου σκηνοθεσία, ενυπάρχουν η πίστη σε μια υπόσχεση, η υπομονή, η ανθρωπιά, η απέραντη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα και τους ανθρώπους. Αυτές οι αξίες έχουν θέση στη ζωή μας σήμερα;
Όλα τα παραπάνω είναι συστατικά μιας εσωτερικής δύναμηςπου οφείλουμε να διατηρούμε μέσα μας ως κόρην οφθαλμού, ειδικά σήμερα που ζούμε σε έναν προδομένο τόπο που ξεπουλά ό,τι είχε απομείνει, την ανθρωπιά του. Επιτέλους να την προστατεύσουμε αφού καταντήσαμε σιγά σιγά πιστοί οπαδοί των κάλπικων αξιών του χρήματος και της φιλοδοξίας. Η αγγλική λίρα που δίνει ο Αμερικάνος στο τέλος του διηγήματος "ως να ήταν ο λαμβάνων και όχι ο δίδων" συμβολίζει την απαξίωση του ψευτοχρήματος αφού ξανανταμώνει επιτέλους με τον ιδανικό του έρωτα έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια ως σύγχρονος Οδυσσέας. Η κίνησή του αυτή είναι και το καλύτερο παράδειγμα για μια αληθινή ζωή μέσα στον κόσμο των ναυαγίων όπου "ζούμε" σήμερα. (Στη φωτογραφία ο Θανάσης Σαράντος με τον μουσικό και συνθέτη Λάμπρο Πηγούνη, του οποίου η παρουσία και η συνδρομή στην παράσταση είναι καθοριστικές).
Το κοινό πώς αντιδρά; Συγκινείται με τη δραματικότητα του Παπαδιαμάντη και την ένταση των αισθημάτων του ήρωα; Νιώθεις τη συμμετοχή του κατά τη διάρκεια της παράστασης;
* Η αυθεντικότητα του διηγήματος και η αλήθεια του καθηλώνει το κοινό, παρόλο που παίζεται μόνον από έναν ηθοποιό και από ένα μουσικό. Τελικά δεν χρειάζονται και πολλά όταν υπάρχουν πραγματικά αγνές προθέσεις να διηγηθείς μια ιστορία. Νιώθω ότι ειδικά στο φινάλε υπάρχει κάθαρση με την αριστοτελική έννοια του όρου, όσο και αν αυτό ακούγεται τραβηγμένο. Με μεγάλη μου έκπληξη και χαρά αντικρίζω ανθρώπους να συγκινούνται, να γελούν με το απίστευτο χιούμορ του συγγραφέα, να συμπάσχουν με ένταση και ενδιαφέρον για την τύχη του κεντρικού ήρωα.
Πιστεύεις ότι υπάρχει ψυχρό κοινό;
Το κοινό στην Ελλάδα, όσο και αν κάποιες φορές από ευκολία μπορεί να γίνει καθοδηγούμενο στις επιλογές του από μεγαλοσυμφέροντα, όμως εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το υποτιμούμε. Όσο ψυχρό και αν μερικές φορές μπορεί να φαίνεται, εμείς έχουμε την υποχρέωση να το θερμάνουμε. Πιστεύω ότι όλοι οι θεατές ξεκινούν από το σπίτι τους με τις καλύτερες προθέσεις, έρχονται να δουν μια ιστορία που μπορεί και να τους μάθει κάτι για την ύπαρξή τους. Το θέατρο δεν είναι τηλεόραση όσο και αν κάποιους τους συμφέρει να το δουν έτσι. Το κοινό για εμένα είναι ο συμπαίχτης μου στη διαμόρφωση του μύθου και του μοναδικού και εφήμερου κόσμου του θεάτρου, έτσι λοιπόν επιθυμώ να έχω την απόλυτη ερωτική σχέση με τον κόσμο που έρχεται να με βλέπει. Παίζω για όλους από την πρώτη έως την τελευταία σειρά και για τον καθένα ξεχωριστά.
Ο «Αμερικάνος» θα μπορούσε να είναι η ιστορία και ενός σημερινού οικονομικού μετανάστη;
Βρίσκεις πως έχει κοινά στοιχεία με μετανάστες του Τρίτου Κόσμου που διαβιούν στη χώρα μας;
* Υπήρξα και εγώ μετανάστης -έστω για 4 χρόνια. Νιώθω πολλές φορές ακόμα ξένος στον ίδιο μου τον τόπο. Ένιωσα στην Αμερική και στη Γερμανία την πικρή νοσταλγία για την πατρίδα μου, για τη γλώσσα μου που την υπεραγαπώ. Θυμάμαι ήμουν 20 χρονών και η μητέρα μου έστειλε με ένα συγγενή ένα πακέτο με ελιές και μέλι. Με έπιασε ξαφνικά κλάμα σ' ένα χιονισμένο δρόμο κάπου στο Βrooklyn της Νέας Υόρκης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι -οι υπεράριθμοι ίσως- που βρίσκονται στην πατρίδα μας είναι εδώ ίσως χωρίς τη δική τους επιλογή και από ανάγκη. Οφείλουμε να τους κατανοήσουμε όσο μπορούμε, να αντέξουμε και τον δικό τους πόνο για τη χαμένη πατρίδα τους.
Εσύ για να διδάξεις τον χαρακτήρα στο κοινό άντλησες από προσωπικά σου βιώματα;
* Πάντα αντλώ από προσωπικά μου βιώματα. Όσο πιο προσωπική είναι η ιστορία τόσο πιο πολύ αφορά το κοινό.
Ως ηθοποιός διατηρείς την εσωτερική σου ελευθερία ή ταυτίζεσαι με το ρόλο;
* Αντιμετωπίζω κάθε ρόλο σοβαρά αλλά ως παιχνίδι. Μόνο με τη χαρά ενός παιδιού το όποιο παίζει ελεύθερο μπορώ να γευτώ το θέατρο. Επομένως δεν θα έλεγα ότι ταυτίζομαι αυστηρά με ένα ρόλο γιατί η απόλυτη ταύτιση μπορεί να είναι και μια φυλακή. Διατηρώ λοιπόν όσο μπορώ τον εαυτό μου και την προσωπική μου ματιά στον κόσμο. Νομίζω ότι ο εαυτός μας είναι μια άβυσσος με άγνωστα ίσως κομμάτια μας και βγαίνουν στην επιφάνεια με αφορμή ένα ρόλο με τον οποίο ασχολούμαστε. Να γιατί το θέατρο είναι ίσως σημαντικό για εμένα. Μαθαίνω για εμένα πρώτα από όλα και μέσα από το θέατρο. Κάποιες φορές βέβαια γίνεται αρκετά βασανιστικό. Για να μάθεις θέατρο πρέπει πρώτα να μάθεις να βλέπεις τον εαυτό σου. Συχνά λοιπόν, ακόμα και σε απίστευτα προσωπικές στιγμές μου, λέω μέσα μου: "Α μάλιστα, τώρα καταλαβαίνω ότι κάπως έτσι πρέπει να νιώθει εκείνος ή ο δείνα θεατρικός ήρωας...". Είναι λίγο εφιαλτικό κάποιες φορές γιατί η ίδια σου η ζωή γίνεται καύσιμο για τη σκηνή. Νομίζω όμως ότι δεν έχω επιλογή παρά να συνεχίζω να το κάνω και όσο περνούν τα χρόνια το κάνω με μεγαλύτερη εμμονή.
Ο ηθοποιός μιας θεατρικής παράστασης υπάρχει μόνο στη μνήμη αυτών που τον παρακολούθησαν, εν αντιθέσει με τον κινηματογραφικό ρόλο. Εσύ έχεις παίξει στον κινηματογράφο; Γνωρίζω ότι έχεις σκηνοθετήσει ο ίδιος. Υπάρχει κάποιος λόγος που να σε κάνει να προτιμάς ένα από τα δύο είδη;
Δυστυχώς δεν είχα ακόμη τη χαρά να παίξω στον κινηματογράφο τον οποίον αγαπώ εξίσου με το θέατρο. Είχα την τύχη να σκηνοθετήσω τρεις ταινίες μικρού μήκους και η δουλειά μου ως ηθοποιός ελπίζω να βοήθησε τους συναδέλφους μου να οδηγηθούν καλά σε αυτές τις ταινίες. Το θέατρο μπορεί να χαρακτηριστεί όντως ως εφήμερη τέχνη εφόσον όταν σβήσουν τα φώτα μένουν μόνο κάποια αισθήματα στους θεατές. Η ενασχόλησή μου με τον κινηματογράφο με βοηθά πολύ ως σκηνοθέτη στο θέατρο αφού μια εικόνα είναι και χίλιες λέξεις. Ο Παπαδιαμάντης για παράδειγμα μου φαίνεται αρκετά κινηματογραφικός επειδή με απόλυτη ακρίβεια σε κάθε λέξη του σχηματίζεται έντονα μια συγκεκριμένη εικόνα, π.χ. στον Αμερικάνο δεν μπορούμε να συναισθανθούμε την απόλυτη μοναξιά του κεντρικού ήρωα αν δεν ακούσουμε τα βήματά του στην έρημη προβλήτα του λιμανιού της Σκιάθου, αν δεν δούμε τη σιλουέτα ενός άνδρα με μαύρο παλτό και μια βαλίτσα να περιπλανάται ανάμεσα στην ομίχλη μια κρύα βραδιά Δεκέμβρη, μια παραμονή Χριστουγέννων.
Η εταιρεία θεάτρου «Ηθικόν Ακμαιότατον» βαδίζει στα δέκα χρόνια ζωής. Πώς δημιουργήθηκε, από ποιους και γιατί;
* Η εταιρεία "Ηθικόν Ακμαιότατον"δημιουργήθηκε το 1999 από εμένα και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη με αφορμή το έργο του Αλμπέρ Καμί "Ο Καλιγούλας". Αντιμετωπίζαμε πολλές δυσκολίες τότε στην παραγωγή της παράστασης και στην ουσία ο Κωνσταντίνος βάπτισε την ομάδα προσπαθώντας να παροτρύνει τους συνεργάτες με "ηθικόν ακμαιότατον". Επανίδρυσα την ομάδα το 2001 όταν χωρίσανε οι δρόμοι μας. Από τότε πραγματοποιήθηκαν με απίστευτο κόπο και θυσίες τουλάχιστον δέκα θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές, παρόλο που η ομάδα ήταν και συνεχίζει να είναι άστεγη και μη επιχορηγούμενη από ΥΠΠΟΤ, Φεστιβάλ Αθηνών και κάθε δημόσιο φορέα. Εύχομαι να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και στα επόμενα δέκα χρόνια.
Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;
* Όχι την ποιότητα που θα ήθελα εγώ τουλάχιστον για την προσωπική μου ζωή. Και για να εξηγούμαι: Δεν είναι ένα δικό μου σπίτι ή υλικά αγαθά που στερούμαι αν και δεν τα έχω αλλά ζηλεύω όσους έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ταξίδια γιατί με τα ταξίδια μαθαίνω για μένα και για τους άλλους. Πιστεύω λοιπόν ότι η ποιότητα ισοδυναμεί με παιδεία και την εννοώ με τον αρχαίο όρο της λέξης. Αρκούμαι όμως σ' ένα καλό βιβλίο ή μια ωραία έκθεση σε ένα από τα τόσα μουσεία που διατηρούμε ευτυχώς ακόμα. Εκεί μπορώ ακόμα και έτσι να ταξιδεύω νοερώς. Ευτυχώς!
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Τα ζώα τα λατρεύω. Αγαπώ πολύ τις γάτες αλλά δεν νιώθω ικανός -τουλάχιστον ακόμα- να φροντίσω σωστά ένα κατοικίδιο. Έτσι προτιμώ να μην έχω.
